كنت قاعدة ف شقة حماتى

هبه كانت وقفه زى الحجر قدام القميص اللى المكوه طبعت عليه بس محرقتهوش

مصطفى وهو بيبصلها: مالك ياهبه

هبه بخوف: حرقت…. انا….. غص0ب عنى…. والله…. اخر… مره

هبه بخوف: حرقت…. انا….. غص0ب عنى…. والله…. اخر… مره

رفع ايده وانا فكرته هيض0ربنى زى ما اتعودت من والد هشام لكن لقيته بيحضنى

مصطفى وهو حاضن هبه: تعرفى يا هبه انا يااامه حرقت قمصان وانا اعذب….

بصيتله بدموع واستغراب فمسحلى دموعى: متبكيش يا هبه…. انا مش رايح الشغل هأجله

طلعت من حضنه وانا بقوله: شغلك مهم وبتجهزله من اسبوع لازم تروح

مصطفى وهو بياخد القميص: حاضر يا قمر بس متبكيش فداكى

شهقت هبه بصدم#مه: بقى مدير اكبر مكتب للتصميم والديكور يلبس قميص محروق

مصطفى بضحك: هههه ايوه عادى دى المدام اللى كويهولى

هبه بدموع: ليه كل ده

مصطفى قرب من هبه: يمكن علشان بحبك مثلا

باااااك

من يومها يازهره وانا عرفت قيمه اللى فى ايدى وعرفت انى لو استسلمت لخوفى هضيعه

غالبا خوفنا من الماضى هو اللى بيجرحنا في الحاضر والمستقبل حتى لو الشخص اللى قدمنا كويس وحاببنا بس احنا اللى بنضغطه بخوفنا فيمشي….. انا بأكدلك أن أحمد شكل مصطفى ابوه……. هشام انا حاولت معاه كتير وفشلت وكان بيكرهنى بسبب ابوه لكن انتى ابنك بيحبك وشبهك…. لو مش علشانك فعلشان ابنك

زهره فضلت ساكته وبتبص قدامها ف اللاشىء

هبه: انا هنزل يا زهره

بعد ما حماتى خرجت قومت وراها وهى ع باب الشقه

زهره: ماما….. استنى

هبه بصتلها ببتسامه

زهره بإحراج: انا انا….. انا موافقه

هبه: البسي نقابك وانزل سمعهاله بنفسك

دخلت لبست نقابى وانا محرجه جدا ومتوتره ولا اكنى كنت متجوزه سبع سنين

اول مدخلنا شقه حماتى وشاف ايدى وقف بخوف حقيقى في عينه اول مره الاحظه وهو بيقول: ايدك مالها

زهره: ما…. مافيش اتح0رقت من المايه السخ0نه

بصلى اللى هوه يا سلام وعادى كده قعدنا فقالى: انا طالب ايدك يا ام عمر

زهره بإحراج وتوتر: انا…. انا موافقه

بصلى بعيون بتلمع كإنه فاز بسباق بادىء من بدرى

زهره بسرعه: انا موافقه…. لكن بشرط

احمد: قولى

زهره:……….

احمد بمفاجأة: ااايه؟!!

زهره: انا موافقه لكن بشرط

احمد: ايه هو شرطك 

زهره: نشترى بيت غير ده لانى مبقتش حابه اعيش هنا ويكون قريب من اى حضانه او مدرسه علشان عمر

احمد بهدوء: موافق…. بكره نروح نفرج على شقتى انا اللى مصممها ولا انتى متعرفيش انى مهندس ديكور اصلا

صمتت زهره فهى لا تجد ما تقوله

نام الجميع منهم المحتار ومنهم المشتاق ومنهم من لا يعى شىء يمرح فى طفولته فقط

فى الساعه العاشره صباحا اتى احمد ليذهبوا لرؤيه شقته

احمد: معلش ياجماعه اتأخرت عليكم كنت فى المكتب

هبه: ولا يهمك يا ابنى محصلش حاجه

مازالت زهره صامته واحمد ينظر لها دون اى تعليق

اخيرا وصلوا الى وجهتهم